Δημήτρης Λαμπρέλλης

Μια μαγική σκάλα με ορίζει

Τα σπίρτα ανάβουν μες στη σκόνη

Τα μάτια μου ανάβουν με τα σπίρτα.

Σβήνουν τα σπίρτα Σβήνουν τα μάτια μου Μένει η σκόνη.

Μια μαγική σκάλα με ορίζει

Πέρα από τις φωτογραφίες ανθίζει η ανεμώνη

Τίποτα δεν ανθίζει πέρα από την ανεμώνη

Μένει το τίποτα Ξεράθηκε και πάλι η ανεμώνη

Βαδίζουμε ανάμεσα σε εκείνο το γνωστό κενό

και σε μικρούς σωρούς από σκουπίδι

Γι’ αυτό τα χέρια μας

βυθίζουμε κρυφά

στις τσέπες των ονείρων

Γι’ αυτό τα χείλη του ψαριού

είναι κλειστά

Γι’ αυτό οι σκέψεις μας όλο

και μας ρωτούν:

Πώς βαλσαμώνουνε τις πεταλούδες;

Εἶναι οἱ εἰκόνες μου κάτι παράξενα πουλιὰ

ποὺ βράδυ-πρωὶ τὰ μάτια μου τὰ τριγυρνᾶνε

Εἶναι οἱ εἰκόνες μου φωνὲς

ποὺ ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ

Γιὰ τὸν μικρὸ μου τὸν κορυδαλλό

ποὺ χάθηκε στὸ μαῦρο βάραθρο

Μόνο γι' αὐτὸν μιλᾶνε

Εἶναι οἱ εἰκόνες μου τῆς νύχτας μου τὰ νύχια ποὺ μέσα μου μπήγονται βαθιὰ

καὶ τὸ μυαλὸ μου τὸ τρυπᾶνε

Αύριο πρέπει οπωσδήποτε να δεηθούμε Να μην πνίξει η λάσπη τα λουλούδια

Και στην πλάτη που χαμογελάει να μη χωθεί εκείνο το παλιό καρφί.

Αύριο πρέπει οπωσδήποτε να δεηθούμε πριν το σπίτι μας ολότελα αδειάσει κι η Καληνύχτα μας (τρόπος του λέγειν καληνύχτα) σαν ουρλιαχτό αφήσουμε να ακουστεί.

Αύριο πρέπει οπωσδήποτε να δεηθούμε.

Για σήμερα Καλή σας Νύχτα, κύριε Ντέξτερ, θλιβερέ μας θεατή.