Ο τυφλός κορυδαλλός

Ὁ Ἰούλιος τοῦ Τελαμῶνος

Τὰ τζιτζίκια ποὺ στὶς κουκουναριές ἀνεβαίνουνε ψηλὰ μὸνα τους δέν τραγουδᾶνε Μὰ οὔτε καὶ πάλιβλέπω τὰ παιδιὰ νὰ παίζουνε τριγύρω τους ἢ νὰ γελᾶνε Στοὺς τόσους καὶ τόσους τῶν δέντρων τοὺς κορμούς Ἕνα κορμὶ λυγίζει τὸ σπαθὶ ζυγίζει κι ὕστερα τὶς λέξεις του μετρᾶ: – Εἶμαι ὁ Αἴαντας σὲ μιὰ αὐτοσχέδια παράσταση ποὺ φθίνει Ὁ λόγος μου εἶναι λίγος Κι ὁ χρόνος μου -ὁ σκυφτὸς καὶ μόνος— εἶναι ὁ Ἰούλιος τοῦ Τελαμῶνος

Τὰ παράξενα πουλιὰ

Εἶναι οἱ εἰκόνες μου κάτι παράξενα πουλιὰ ποὺ βράδυ-πρωὶ τὰ μάτια μου τὰ τριγυρνᾶνε Εἶναι οἱ εἰκόνες μου φωνὲς ποὺ ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ Γιὰ τὸν μικρὸ μου τὸν κορυδαλλό ποὺ χάθηκε στὸ μαῦρο βάραθρο Μόνο γι' αὐτὸν μιλᾶνε Εἶναι οἱ εἰκόνες μου τῆς νύχτας μου τὰ νύχια ποὺ μέσα μου μπήγονται βαθιὰ καὶ τὸ μυαλὸ μου τὸ τρυπᾶνε