(Speaking) On Hekate

Ο ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΠΥΛΑΔΗΣ

Εἶναι τῆς Ἑκάτης οἱ φωνὲς µικρὲς φωτιές.

Μ᾿ αὐτὲς στολίζει τὴν ζωή µας τὸ σκοτάδι.

Εἶναι τῆς Ἑκάτης οἱ φωνὲς στὸ χάδι ἁπαλές.

Αὐτὲς µᾶς κάνουν συντροφιὰ ὅταν ὁ ἥλιος σφάζει τὰ µάτια του κι ἁπλώνεται τὸ βράδυ.

Εἶναι ὁ Φάνης κι ὁ Ἄψυρτος δύο κλωστὲς.

Μ᾿ αὐτὲς οἱ ψαράδες στήνουν ἁρµαθιὲς γιὰ νὰ γιορτάσουν ποὺ οἱ λάµπες τους ἔχουν ἀκόµα λάδι.

Εἶναι οἱ κόρες τῶν µατιῶν µας οἱ τρύπες µας οἱ πιὸ παλιὲς οἱ πιὸ καλές µας κρύπτες.

Στὴν µιὰ ἡ νύφη ἡ τρελὴ γεννάει τὸ ὄνειρο στὸν Ἅδη.

Στὴν ἄλλη ὁ σκαραβαῖος ὁ χρυσὸς εἶναι µαζὶ µὲ τὸν Πυλάδη.

ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

Ἐµεῖς οἱ ἐργάτες τῆς ἀβύσσου ἀπὸ τὰ χείλη της κρεµόµαστε χωρὶς νὰ βγάλουµε µιλιὰ.

Βλέπουµε τὰ κρίνα νὰ πλέκουν ἕνα στεφάνι γιὰ ἐκεῖνο τὸ κεφάλι µέσα στὴν θηλιὰ.

Βλέπουµε τὰ χέρια τοῦ Γιάννη νὰ τὰ χώνουν στὴν µατωµένη χλαίνη χωρὶς νὰ πέφτει ντουφεκιὰ.

Βλέπουµε τὴν Ἄνοιξη ποὺ σάπισε µόλις τὸ µαῦρο φῶς τὴν ἄγγιξε παρέα µὲ τὴν παγωνιὰ.

Ἐµεῖς οἱ ἐργάτες τῆς ἀβύσσου στὸν Τροφώνιο φωνάζουµε:

— Τὶς ὑγρὲς τὶς λέξεις µας θυµήσου

Κι ἀµέσως τὰ ὄνειρά µας ἀνάβουν σὰν νά ᾿τανε δαδιά.

(Σ)ΤΟ ΕΡΗΜΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΤΙΠΟΤΑ

Στὸ θέατρο τῆς ἐρηµιᾶς

Στὴν ἐρηµιὰ τοῦ τίποτα

Λουλούδια δὲν ἀνθίζουν καὶ τὰ σώµατα ἀργὰ ἀργὰ ραγίζουν

Στὸ θέατρο τῆς ἐρηµιᾶς

Στὴν ἐρηµιὰ τοῦ τίποτα

Οἱ ὕαινες –ὅπως τὸ συνηθίζουν– τὰ κουφάρια τῶν παιδιῶν ξεσχίζουν

Στὸ θέατρο τῆς ἐρηµιᾶς

Στὴν ἐρηµιὰ τοῦ τίποτα

Ξεπέφτει ἡ κραυγὴ στὴν σιωπὴ καὶ ὁ ρόγχος ἀρχίζει νὰ σφυρίζει.

Στὸ θέατρο τῆς ἐρηµιᾶς

Στὴν ἐρηµιὰ τοῦ τίποτα –γιὰ δές–

Ἕνα κοντὸ σπαθὶ στριφογυρίζει καὶ τὰ σπλάγχνα τοῦ Ἄδωνη θερίζει.

Στὸ θέατρο τῆς ἐρηµιᾶς

Στὴν ἐρηµιὰ τοῦ τίποτα

Ὁ ἕνας λέει τὴν ἐρηµιὰ «γυµνὸ κλαδί» κι ὁ ἄλλος τὴν λέει «ἕνα µαβὶ ξωκκλῆσι»

Στὸ θέατρο τῆς ἐρηµιᾶς

Στὴν ἐρηµιὰ τοῦ τίποτα

Ἐκεῖνοι ποὺ χειροκροτοῦν εἶναι αὐτοὶ ποὺ µὲ τὰ χέρια τους τὸν ρυθµὸ κρατοῦν

Τὸν θάνατο γιὰ νὰ µετροῦν