Η μυστική αποβάθρα
Ποιήματα της Συλλογής
Ο αγώνας
Στο δρόμο της παλιάς της γειτονιάς
Εκεί όπου
σ’ εξέδρα πρόχειρη έχουν παιχτεί
Χριστούγεννα Ανάσταση και ένας γάμος
Εκεί
το αίμα των παιδιών κυλά απ’ το πρωί
δίχως καλά καλά να έχει πήξει
Εκεί
βγήκε
μέταλλο ανέπαφο
η σιωπή
το τέλος της γιορτής
για να σφυρίξει.
Στο δρόμο της παλιάς της γειτονιάς
εκεί όπου
η σκόνη
– φωνή κι αυτή της σιωπής –
ξέρει καλά το πώς να απλωθεί
μόνο
του λουλουδιού το αποτύπωμα
έχει αντισταθεί
και το μισό του φεγγαριού που το φωτίζει.
Στο δρόμο της παλιάς της γειτονιάς
σ’ εξέδρα πρόχειρη
μέσα στο αίμα τη σκόνη και τη σιωπή
η άθλια και πάλι η ζαριά όπου να’ ναι θα ριχτεί
Μα το δικό σου το αποτύπωμα κανείς δεν θα τ’ αγγίξει.
Η δέηση
Αύριο πρέπει οπωσδήποτε να δεηθούμε
Να μην πνίξει η λάσπη τα λουλούδια
Και στην πλάτη που χαμογελάει
να μη χωθεί εκείνο το παλιό καρφί.
Αύριο πρέπει οπωσδήποτε να δεηθούμε
πριν το σπίτι μας ολότελα αδειάσει
κι η Καληνύχτα μας
(τρόπος του λέγειν καληνύχτα)
σαν ουρλιαχτό
αφήσουμε να ακουστεί.
Αύριο πρέπει οπωσδήποτε να δεηθούμε.
Για σήμερα Καλή σας Νύχτα, κύριε Ντέξτερ,
θλιβερέ μας θεατή.
Το φορτίο
Κανείς δεν μας κοιτά που ταξιδεύουμε
γιατί στον κάμπο
Άλογα τρελά
Ποδοπατούν τα κρίνα
Κανείς δεν μας κοιτά που ταξιδεύουμε.
Κι όμως
στον ουρανό ψηλά
πολλά πουλιά
πετούν σαν να γελούν
και με τα άλογα
και με τα κρίνα.
Γιατί
Ναι, ταξιδεύουμε
Μαζί μ’ εκείνο το κουλούρι που αγόρασε ένα πουλί
και φαρμακώθηκε
Μαζί μ’ εκείνη τη φωτογραφία του παιδιού που ανέβηκε μια
σκάλα
και σκοτώθηκε.
Ναι μ’ αυτά ταξιδεύουμε
Μήπως
αύριο ή το πολύ μεθαύριο
δώσει ο κάμπος
νερό στον ουρανό
κι αναστηθούμε.
Εκδόσεις Ίκαρος, Αθήνα 2005
